Opowieść o Ptaku Szczęścia

Zobacz więcej…

Dodał: Impuls :: 2018-05-30 09:53:38

O tym, jak należy wychowywać dzieci wie każdy, nawet jeśli ich nie posiada i nie zamierza zmieniać tego stanu. Jedną z obiegowych porad krążących w eterze jest teoria, że nie należy podawać na tacy temu małemu człowiekowi niepoprawności językowych. Mamy więc zakaz seplenienia, przekręcania słów czy mówienia „se" jak neandertalczyk. Bo a nuż ten młodzieniec czy młoda dama wykaże się dobrą pamięcią i zacznie powtarzać, nie dość tego, że mówiąc niepoprawnie to jeszcze wprawiając nas w towarzyskie zakłopotanie. Autor „Opowieść o ptaku szczęścia" uznał jednak, że po to są zasady, żeby je łamać i wydał coś, co wprawiło mnie w niemałe oburzenie.

Ale od początku. Trzymam w rękach niewielką książeczkę, wydaną w miękkiej oprawie i zilustrowaną bajkowymi obrazkami. Z przodu mam chłopca i przepięknego, złotego ptaka, z tyłu gromadkę rozbawionych dzieci. Obrazki są czarujące, bogate w kolory i detale. Niektóre przyciągają oko typową bajkowością, inne są z lekka straszne. Mogę przyznać, że idealnie ilustrują akcję toczącą się w powieści i klimat historii. Zwłaszcza tytułowy ptak prezentowany jest wyjątkowo malowniczo. Jeśli lubisz pokazywać swojemu małemu słuchaczowi to, o czym właśnie mu czytasz, te obrazki idealnie się do tego nadają. Wydrukowane są na błyszczącym, dość grubym papierze, powinny więc wytrzymać pierwsze emocje.

Sama historia jest bardzo ciekawa, świetnie wprowadza napięcie i fabułę. Czyta się ją z zaciekawieniem małego dziecka, które koniecznie chce wiedzieć, co będzie dalej. Ujmujące jest rozpoczęcie historii o dość patetycznym temacie, jakim jest szczęście, przy pomocy zupełnie błahych czynności czyli puszczania latawców. W opowieść łatwo się wczuć, smutek dziecka, któremu nie wyszła zabawa szybko udziela się czytelnikom. Ale bez obaw, jak prawdziwa bajka i ta dobrze się kończy.

Morał jest zaprezentowany dość łopatologicznie i w sposób bardzo rozbudowany. Mimo zastosowania metafory całość podano prosto, a nawet zbyt klarownie. Dlatego uważam, że jest to pozycja dla młodszych dzieci.

Jednak ta zbytnia prostota jest też moim zarzutem. W książce pełno zdań stanowiących powtórzenie poprzednich. Dorosłego czytelnika może to zanudzić. Nie wiem jak wolno należałoby prezentować opowieść żeby nie było to tak rażące. Moim ulubionym cytatem są zdania w których najpierw dowiadujemy się, że idzie starzec. A potem, że jest bardzo stary. Serio? Albo, że ludzie byli szczęśliwi, a następnie, że była to szczęśliwa kraina. Na podstawie tej pozycji przekonałam się, że jestem jednak zdecydowanym przeciwnikiem powtórzeń, również w bajkach dla dzieci. Trzy zdania występujące po sobie i jedno słowo aż cztery razy to niestety standard tej opowieści. Bajka zdecydowanie na tym traci ponieważ czytanie jej budzi językowy opór. Aż chce się poprawiać zdania. Nie wiem na ile był to zabieg celowy i związany z jakimś poglądem na temat edukowania dzieci, jednak moim zdaniem brzmi to strasznie. Po co czytać malcowi pozycję pełną błędów? Żeby potem przekreślać mu w wypracowaniach i mówić, że tak nie można? To jak to? On nie może mieć w pracy domowej, a niektórzy tak książki wydają?

Mimo że sama treść jest bardzo ciekawa, a morał budujący ciężko mi polecić „Opowieść o ptaku szczęścia" z czystym sumieniem. Ostatecznie muszę stwierdzić, że jest to pozycja raczej średniej jakości. A szkoda, bo jej przekaz jest ciekawy.



źródło: http://www.granice.pl/recenzja,opowiesc-o-ptaku-szczescia,11964


Czym jest szczęście? Czy dostrzegamy je w naszym życiu? Czy jestem szczęśliwa? Czy dzielę się moim szczęściem? Czy boję się je utracić? To tylko kilka z pytań, które do mnie wróciły po przeczytaniu niewielkiej, trochę niepozornej, przepięknie ilustrowanej książki „Opowieść o Ptaku Szczęścia” Petera Fedor – Freybergha z cudnie malarskimi ilustracjami Veronici Leo.


Jest to opowieść o pewnej krainie i zamieszkujących ją ludziach, którzy przez wiele lat żyli zgodnie i dostatnio – „Wszyscy byli szczęśliwi i pogodni. Nie było tu granic ani płotów. Nie było zawiści i nienawiści. A nad wszystkim i nad wszystkimi czuwał ptak. Ptak Szczęścia.” Coś się jednak w pewnym momencie zmieniło, w ludzkie serca zaczęła wkradać się obawa, że Ptak Szczęścia któregoś dnia ich opuści – „Co jednak będzie, kiedy pewnego dnia nas opuści? Przecież wtedy opuści nas i szczęście. Zadbajmy zatem o to, by szczęście zostało z nami na zawsze. Zamknijmy Ptaka Szczęścia w klatce.”


Ale czy szczęście można uwięzić? – „Kiedy zamknęli ptaka w klatce i pozbawili go wolności, również oni przestali być wolni. Wtedy bowiem razem z ptakiem uwięzili w klatce i swe serca. Wraz z tym skończyło się ich szczęście.” Czy szczęście nam się „należy”? Czy powinniśmy o nie walczyć? Czy o szczęście można walczyć? Czy moje szczęście jest szczęściem drugiego człowieka?